Sponsorzy grupy KnockOut

Patronat medialny


 

Jak wyglądała twoja pobudka po walce w Gdańsku z Oleksandrem Usykiem?
Krzysztof Głowacki: Nawet nie spałem. Leżałem i byłem na siebie strasznie wściekły.

Dlaczego?
Trener Łapin powtarza, że mądry człowiek uczy się na czyichś błędach, głupi na własnych. Byłem głupi. Po starciu z Cunninghamem zapowiadałem, że jeżeli następnym razem będzie mi cokolwiek dolegało, odmawiam walki. Że za duże ryzyko.

W dniu potyczki z Amerykaninem dopadło cię ostre zatrucie.
A dwa kluczowe tygodnie przed walką leżałem chory na grypę. 40 stopni gorączki, kroplówki. Ominęły mnie najdłuższe sparingi. Przez chorobę uciekła kondycja, do tego jeszcze rozwolnienie w dniu walki… W ostatniej rundzie odetchnąłem z ulgą, gdy wywróciłem Cunninghama. Nie dość, że ciągle mnie goniło, to chwilę wcześniej trafił mnie niesamowicie na dół. Zatkało mnie, w ogóle nie miałem siły. Modliłem się o gong.

Odwodnienie?
Straszne! Siedziałem potem do czwartej na dopingu. Wypiłem z siedem litrów wody, a nie mogłem się wysikać. To miała być nauczka, żeby następnym razem odpuścić. Na Hucka wyszedłem z rozwaloną lewą łapą. Przed Usykiem strzeliła mi druga. Cóż, do trzech razy sztuka.

Ukrainiec dał koncert. Nikt nie pisał, że Głowacki stracił pas. Wszyscy, że narodziła się nowa, wielka gwiazda.
Podczas przygotowań trzepnął mi prawy łokieć, walnął nadgarstek. Promotor Wasilewski wysyłał mnie do lekarza, chciał wiedzieć jak duży to problem. „Eee, podczas walki nie będzie bolało” – upierałem się. A tu tarczujemy w szatni, uderzam prawy hak i nadgarstek całkowicie poszedł. Dłoń się otworzyła, nie mogłem jej zamknąć. Zadałem pierwszy prawy prosty, od razu mi zdrętwiała. Później zaczęła opadać i pojawiły się kłopoty. Stanęły nogi, każdy cios stał się cierpieniem. Głowa momentalnie siadła. Byłem kontuzjowany, niezdolny do walki, ale posłuchałem swojej dumy.

Porażka z Ukraińcem wzmocniła twoją psychikę?
Tak, zdecydowanie! Jak tylko wróciłem z Gdańska, od razu chciałem iść na salę, zasuwać jeszcze mocniej. Doktor Śmigielski zalecił mi rehabilitację trzy razy w tygodniu, a z Jakubem Smolskim pracujemy codziennie. Niedziela, 11 listopada – nie ma, rehabilitacja. Żeby jak najszybciej wrócić na ring. Niech promotorzy załatwią mi eliminator i wtedy nie będzie odwrotu, mogę walczyć z każdym. W 2017 wracam na tron. Nie mogę się doczekać.

Pełna treść artykułu na Weszlo.com >>