Sponsorzy grupy KnockOut

Patronat medialny


 

Były mistrz Europy Grzegorz Proksa na własnej skórze poczuł destrukcyjną siłę króla kategorii średniej Giennadija Gołowkina. Mistrz świata organizacji WBA i IBF z Kazachstanu w sobotę na gali w Inglewood wybił Dominikowi Wade’owi marzenia o tytule już w drugiej rundzie.

Widowiskowe nokauty Giennadija Gołowkina stają się chlebem powszednim. Kolejny pogrom zrobił na Panu wrażenie?
Grzegorz Proksa: Nokaut był do przewidzenia, ale więcej spodziewałem się po Amerykaninie, lecz zderzył się z ogromną siłą destrukcyjną Gołowkina. To było widać chociażby w tym, że powaliły go ciosy bite na bark (śmiech). To pokazuje, jakim mismatchem (zestawienie rywali o dużej różnicy w umiejętnościach – przyp.) był fakt, że Wade przystąpił do tej walki z pozycji oficjalnego pretendenta do tytułu. Walka pokazała, że Wade swoim poziomem nie jest w stanie przebić się przez umiejętności Gołowkina.

Podobne losy spotykały przeciwników braci Kliczków w wadze ciężkiej, którzy po przegranych starciach z Ukraińcami już nigdy nie byli takimi samymi pięściarzami. Pan doświadczył tego samego, coś mimowolnie „przestawiło” się Panu w głowie?
Do momentu walki z Gołowkinem uważałem, że byłem najciężej trenującym zawodnikiem na świecie. Sądziłem, że nikt ciężej ode mnie nie pracował i więcej nie poświęcał. Po prostu nie wyobrażałem sobie zawodnika, który może mi w jakiś sposób zagrozić. Aż pewnego razu na swojej drodze spotkałem maszynę.

Maszynę?
Dosłownie. Śmiało mogę tak nazwać człowieka, który ma ścięgna chyba z innej planety, bo przecież nie jest typowo „pociętym” kulturystą i nie wygląda jak „dzik”. To było dla mnie zdumiewające doświadczenie. Po walce zacząłem sam siebie pytać, co jeszcze musiałbym zrobić, żeby tego gościa kiedykolwiek pokonać.

Czy temat Pana powrotu na ring wciąż jest otwarty?
Oczywiście, dlatego nie ogłosiłem końca kariery.

Bije się Pan z myślami?
Cały czas… Jestem w delikatnym treningu, bo nie można nagle zerwać z tym, co robiło się prawie 20 lat. Boks, w pewnym stopniu, jest stylem mojego życia, dlatego robię sobie trening, a następnie poświęcam się innym obowiązkom.

Pełna treść artykułu w "Gazecie Krakowskiej" >>