Sponsorzy grupy KnockOut

Patronat medialny


 

MizerskiWielkie emocje towarzyszyły polskiemu pięściarstwu od pierwszych walk na terenie Rzeczpospolitej. Od zachwytu jednych po niechęć, wręcz organiczną wrogość innych. Na szczęście ci ostatni byli w zdecydowanej mniejszości. Należał do nich pewien anonimowy dziennikarz, który z nieskrywanym obrzydzeniem opisał* warszawskie zawody dla początkujących pięściarzy:

Pierwszy bokserski krok Stadionu**

"Ciemnym zaułkiem, wzdłuż ostatniego budynku dawnej szkoły podchorążych, idzie się po omacku. Okna świecą nad głową z wysokiego parteru. Widać przez nie rząd głów, nad nim drugi, trzeci, zadarte jedne nad drugimi, amfiteatralnie, powyciągane na karkach zapoconych w dość tęgiem powietrzu. Czy to w krzaku gorejącym objawienie?... Czy to na wielkie słowo tajemnicy czekają te szeregi, dławiące się plecami, brzuchami, oto obraz, jakby przed jakimś wielkiem zdarzeniem.

Szerokim korytarzem wchodzi się do olbrzymiej sali. Na środku filary. Naokoło nich spiętrzony tłum. Wrzask taki przynajmniej, jak przy ostatnim decydującym pchnięciu torreadora na arenie splamionej krwią chwiejącego się bezsilnie byka. Przedzieramy się przez zionący wonią zbitego tłumu pierścień rozwrzeszczanych wyrostków, wypędków i tym podobnych nieprzytomnych wrzaskuni.

Sznury, stołki, jakiś pan ciska się i obraca do wrzeszczącej zgrai. Aha, nasza krajowa, rodzima walka byczków- boks. Jakieś  półgolasy, o niezbyt  sympatycznych minach kręcą się  z minami triumfatorów, tak charakterystycznym dla żółtodziobów sportu. Ciasno, gorąco, duszno i wrzaskliwie.

Na ringu


Przykucnęli w rogach, po wyjęciu krzeseł zza sznurów, wypięli się kilka razy siedzeniami, mniej, lub więcej foremnymi ku sobie i nuż do ślepi sobie podskoczyli. W oczach ponura wściekłość i zawziętość, trzęsie się jeden i drugi ze strachu i emocji przed pięściami przeciwnika.


Patrzą  sobie oko w oko, jak draby jakieś w ciasnym zaułku z minami: "no spróbuj tylko!" Nareszcie odkręciła się śrubka! Buch w zęby jeden drugiego, aż stęknęło w powietrzu,  „nie leżysz jeszcze, psiakrew jedna?" - myśli właściciel tych szlachetnych uderzeń. Buch, buch, tamten blady dotychczas z emocji, sinieje na obitej gębie, czernieje, i oddaje jeszcze silniej, jeszcze bardziej z chłopska- na odlew prosto w nos. Chrupnęło coś w tym niezbędnym organiźmie. Czerwona juszka wypływa na wargi i ścieka na brodę. Tłum ryczy, zachwycony, nareszcie wprowadzono go w sos właściwego nastroju. - Oddaj mu w zęby, żeby dwanaście wyleciało.

Przerwa i znów dalej, piorą i okładają się po cielskach, stworzonych na czyjeś podobieństwo... Zeszli jedni, weszli drudzy; miednica czerwona od krwi i tak w sobotę i niedzielę  bywało”.


***

Na szczęście dla boksu takich dziennikarzy nie było wielu, tekst w Głosie Prawdy  należał do wyjątkowych, a pięściarstwo trafiło w Polsce na podatny grunt, rozwijało się w tempie niepodobnym do żadnej innej dyscypliny. Wcześniej czy później musiały przyjść sukcesy. I przyszły, ale o tym niebawem...

Krzysztof Kraśnicki

* Głos Prawdy, marzec 1927 r.

** Pierwszy Krok Bokserski- impreza równych szans dla zawodników, którzy debiutowali w walce ringowej, po raz pierwszy została zorganizowana w 1927 z inicjatywy Wiktora Junoszy Dąbrowskiego. Zawody objęła patronatem gazeta sportowa Stadion. Udział wzięło 72 adeptów boksu, a zwycięzcami zostali: waga papierowa: Tarmanowski (niestowarzyszony), kogucia: Kazimierski (Varsovia- późniejszy wielokrotny reprezentant Polski), piórkowa: Czyżewski (Varsovia), lekka: Działowski (Varsovia), półśrednia: Czaplicki (AZS), średnia: Gazicki (AZS), półciężka: Schiele (Polonia), ciężka: Wrzesień (AZS). Puchar przechodni (wówczas wędrowny) zdobył zespół AZS, a nagrodę Wiktora Junoszy otrzymał Piotr „Klimek” Mizerski (Sokół), późniejszy reprezentant Polski, ojciec Macieja (Matta)- warszawskiego pięściarza, trenera reprezentacji Kanady- z Levisem Lennoxem.

Więcej archiwalnych tekstów i fascynujących pozycji książkowych na temat historii boksu polskiego na colma1908.com >>